آسمان را بنگر که هنوز بعد صدها شب وروز

 مثل آن روز نخست  

گرم و آبی و پر از مهر به ما می خندد،

یا زمینی را که دلش از سردی شبهای خزان

نه شکست و نه گرفت

بلکه از عاطفه لبریز شدو

نفسی از سر امید کشید

و در آغاز بهار ،دشتی از یاس سپید

زیر پاهامان ریخت

تا بگوید که هنوز پر امنیت احساس خداست.

ماه من غصه چرا؟

تو مرا داری ومن

هر شب وروز

آرزویم همه خوشبختی توست

ماه من دل به غم دادن و از یاس سخنها گفتن

کار آن هایی نیست که خدا را دارند...

ماه من غم و اندوه اگر هم روزی مثل باران بارید

یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق زمین خورد وشکست

با نگاهت به خدا چتر شادی واکن

وبگو با دل خود ،که خدا هست، خداهست.

او همانی است که در تارترین لحظه شب راه نورانی امید

نشانم می داد...

او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد همه زندگی ام غرق شادی باشد...

ماه من

غصه اگر هست بگو تا باشد

معنی خوشبختی،

بودن اندوه است...

این همه غصه وغم ، این همه شادی و شور

چه بخواهی و چه نه، میوه یک باغند.

همه را با هم و با عشق بچین...

ولی از یاد مبر

پشت هر کوه بلند ، سبزه زاری است پر ازیاد خدا

و در آن باز کسی می خواند

که خدا هست ،خداهست